‘’Aaahh, wat is dit? Ik word gek van de jeuk!!’’
Het zijn mijn handen. Door de hectiek rondom het Covid-19 virus, was ik ongeveer 30 keer per dag mijn handen die inmiddels ontzettend droog zijn en jeuken.
Ik liep stage in Spanje en ben net een week terug in Nederland en ik weet het even niet… Nu ik terug ben bij mijn ouders valt er een enorme last van mijn schouders, maar tegelijkertijd hangt er een soort sfeer.
Het voelt ongemakkelijk en opgesloten misschien herken je het gevoel wel.
Ondanks dat ik weet dat er veel ergere dingen in de wereld zijn dan veilig thuis zitten bij je ouders, realiseer ik me wel dat dit het eerste, ingrijpende nieuws is wat ik meemaak. Heel de wereld houdt zich hiermee bezig en je ziet niks anders meer op het nieuws.
Ik vraag me af waar we het tijdens ontbijt, lunch, diner en koffiemomentjes over hadden vóór dit alles?
Ik maak me zorgen om mijn ouders die een vitaal beroep hebben en dat laat me nog meer nadenken. Vragen als: Ben ik bang voor het C-virus of voor het A-virus? spoken door mijn hoofd. Het C-virus, oftewel, coronavirus. Het A-virus ook wel het angst-virus. Maak ik mijzelf nu bang met dingen waarvan ik niet weet of ze gaan komen? Ben ik bang? Of is de rest van de wereld bang?
Wat een gekke wereld, en toch hoor ik nog een stemmetje in mijn hoofd zeggen: ‘’Het komt goed, echt!’’. Mijn handen jeuken om weer te reizen, te socializen, te leren en noem het maar op. Een kwestie van afwachten en er virtueel voor elkaar zijn. Videobellen, appen en ook brieven schrijven. Andere laten weten dat je ze niet vergeten bent is voor mij nu, het enige wat ik kan doen.
